W jaki sposób insulinowrażliwość wpływa na utratę wagi?

Insulinooporność i otyłość są objawami cukrzycy typu 2, choć występują również w fazie przedcukrzycowej, zanim spełnione zostaną kryteria rozpoznania cukrzycy. Insulinooporność jest wysoce predyktywna w przypadku cukrzycy i003. W badaniu Bruneck'a mniej niż 10% osób insulinoopornych nie miało innych zaburzeń metabolicznych. Jednak dokładny związek pomiędzy insulinoopornością a otyłością jest niejasny, ponieważ mogą one

• mieć wspólną przyczynę, lub
• jedna z nich powoduje drugą, lub
• być sprzężone w cyklu pozytywnego sprzężenia zwrotnego, lub
• wszystkie powyższe. Wiemy jednak, że są one wysoce skorelowane u nieleczonych pacjentów.

Jest to częstość występowania insulinooporności u młodzieży z NHANES , z białymi okręgami oznaczającymi nastolatków z normalną wagą, czarnymi kwadratami oznaczającymi nastolatków z nadwagą i czarnymi okręgami oznaczającymi nastolatków z otyłością.

Na przykład, jedna z teorii dla progresji cukrzycy jest to, że pojemność zwykłych składów tłuszczu w organizmie jest przeciążona, co prowadzi do posiadania zbyt dużej ilości tłuszczu tam, gdzie nie należy (np. wewnątrzbrzuszne złogi tłuszczu), co prowadzi do lipotoksyczności i w końcu cukrzycy. Byłby to potencjalny argument za otyłością prowadzącą do oporności na insulinę. Najczęstszą przyczyną może być np. zmniejszenie wydzielania inkretyny lub zwiększenie aktywności JNK. Jednak biorąc pod uwagę trudność znalezienia jasnego mechanizmu i złożoność związanych z tym ścieżek, związek ten jest prawdopodobnie wieloczynnikowy.

Utrata masy ciała jest jednym z celów w leczeniu cukrzycy. Ćwiczenia i dieta opóźniają progresję stadiów przedcukrzycowych do cukrzycy. Zmniejszają one zarówno otyłość, jak i insulinooporność. Zatem, aby odpowiedzieć bezpośrednio na Twoje pytanie, jeśli miałeś/aś insulinooporność i udało Ci się schudnąć, jest bardzo prawdopodobne, że Twoja insulinooporność wzrosła.

Powyższe założenie zakłada, że pacjent nie podejmuje żadnego leczenia metabolicznego. Jeśli pacjent przyjmuje leki na cukrzycę, ich wpływ na wrażliwość na insulinę i wagę będzie niezależny. Niektóre klasy leków, takie jak agoniści GLP 1 zmniejszą zarówno efekty związane z otyłością jak i insuliną, podobnie jak operacje bariatryczne . Metformina ](http://www.diapedia.org/metabolism/glp-1-defects-in-diabetes) poprawi wrażliwość na insulinę bez znacznego wpływu na wagę, podczas gdy glitazony ](http://www.researchgate.net/profile/Lufen_Chang/publication/11022576_A_central_role_for_JNK_in_obesity_and_insulin_resistance/links/5481cee20cf2941f830a02bd.pdf) zmniejszają insulinooporność, ale prowadzą do wzrostu wagi.

Osoby z opornością na insulinę z reguły mają większe trudności z osiągnięciem i utrzymaniem zdrowej wagi.

Jeśli osoba z opornością na insulinę ma nadwagę (co często ma miejsce) i jeśli udaje jej się schudnąć nawet niewielką część wagi, na ogół zauważy natychmiastową poprawę we wrażliwości na insulinę i złagodzenie objawów (takich jak ból głowy, uczucie fałszu, uczucie mgły).

Referencje: https://www.niddk.nih.gov/health-information/diabetes/types/prediabetes-insulin-resistance

Dieta niskokaloryczna pomogła mojemu synowi odpornemu na insulinę.