Podejrzewam, że mogę mieć nietolerancję laktozy, ale nie wiem jak to stwierdzić. Czy mogę po prostu pójść do lekarza i poddać się badaniom, czy też muszę żyć z tym założeniem?
Jeśli są jakieś standardowe badania, to jak wygląda procedura?
Ta strona z NIH ma wiele istotnych informacji na temat nietolerancji laktozy.
Istnieje kilka standardowych testów diagnostycznych dla nietolerancji laktozy, ale lekarz może poprosić, aby spróbować wyeliminować mleczarni z diety przed otrzymaniem któregokolwiek z tych testów. Jeśli unikanie laktozy łagodzi objawy, masz potencjalnie leczyć podstawową nietolerancję laktozy pomyślnie. Jeśli czujesz się nieco lepiej, ale nadal występują klasyczne problemy z żołądkiem i jelitami (wzdęcia, biegunka), może być laktoza nietolerancji wtórne do inna choroba jak choroba Crohna lub celiakia. Należy pamiętać, że nietolerancja laktozy jest spowodowana brakiem enzymu (laktazy) w organizmie, więc laktoza nie może być trawiona - alergia na mleko jest reakcją organizmu na niektóre białka mleka, ale nie sugeruje deficytu enzymów.
Zazwyczaj lekarz przeprowadza test oddechu wodoru aby potwierdzić diagnozę nietolerancji laktozy. Kiedy brakuje enzymu laktazy, nie możesz strawić laktozy (co oznacza, że nie możesz wchłonąć laktozy, ponieważ jest ona “za duża” przed trawieniem - to i uwalnianie energii są celami katabolizmu). To powoduje, że laktoza siedzi wokół post-konsumpcji (nie ma enzymów, aby rozszczepić go do transportu), gdzie zaczyna fermentować w mikroflorze jelitowej. Trawienie bakteryjne jak to sprawia, że produkty degradacji, takie jak metan, dwutlenek węgla i wodór (to skąd pochodzi nazwa “test oddechu wodoru”), a my możemy mierzyć te gazy jak rosną, aby uciec z przewodu pokarmowego. Podstawowy schemat:
Niektórzy ludzie nie wykazują konwencjonalnych reakcji na test oddechu wodorowego, więc test oddechu metanu lub test kombinowany może być bardziej wiarygodny. Alternatywnie, testy pH w kale mogą być użyte do wykazania nieprawidłowości żołądkowo-jelitowych, takich jak nietolerancja laktozy (złe wchłanianie sprawia, że Twój kał jest kwaśny). Bardziej inwazyjne techniki, takie jak monitorowanie stężenia glukozy we krwi lub nawet biopsja jelita w celu określenia ilości disacharydydaz mogą być stosowane, chociaż ogólna populacja pacjentów jest dobrze przystosowana do nieinwazyjnych testów, takich jak te, które wymagają tylko zużytego oddechu lub kału i papieru pH.
