W zależności od kąta patrzenia: Możemy obserwować tylko artefakt pomiaru przeciwciał.
Jeśli założymy, że nie wszyscy pacjenci tworzą przeciwciała w tym samym tempie, ale wszyscy pacjenci z tym samym prawdopodobieństwem i jeden i ten sam pacjent w stałym tempie, wówczas można zaobserwować dość prosty efekt immunogenności:
w stałym podawaniu przeciwciał są po prostu zużyte w stałym tempie, są aktywne i związane, ale nie są wolne i mierzalne. W leczeniu epizodycznym tempo produkcji przeciwciał prowadzi następnie do większej ilości wolnych przeciwciał (nie zużytych) do pomiaru - i natychmiast dostępne do działania przeciw biologicznemu, po ponownym wprowadzeniu do systemu.
Tak więc proste przeformułowanie wstępnego cytatu z pytania może brzmieć
Przerwanie zaplanowanej terapii anty-TNF lub terapii epizodycznej konsekwentnie związane jest z wyższym tempem wykrywania przeciwciał formowanie.
Ostatni artykuł podsumowuje sytuację jako:
Opcje leczenia obejmują terapie biologiczne; jednak część pacjentów traci odpowiedź na leki biologiczne, częściowo z powodu tworzenia się przeciwciał antydepresyjnych (ADAbs). Współistniejące środki immunosupresyjne zmniejszają rozwój ADAbs.
Przeprowadzono obszerną kwerendę w literaturze dotyczącej artykułów opublikowanych od stycznia 2009 r. do sierpnia 2015 r. zgłaszających immunogenność adalimumabu (ADM), pegolu certolizumabu (CZP), golimumabu, infliksymabu (IFX), ustekinumabu i vedolizumabu w nieswoistych zapaleniach jelit (IBD).
W większości włączonych badań, w których oceniano skuteczność, obecność ADAbs wiązała się z obniżeniem skuteczności. Skuteczność oceniano na różne sposoby, w tym za pomocą wskaźnika aktywności choroby Leśniowskiego-Crohna (Crohn’s Disease Activity Index - CDAI) odpowiedź/remisja, odpowiedź Mayo, poprawa endoskopowa i przerwanie leczenia. W badaniach IFX odsetek pacjentów osiągających i utrzymujących odpowiedź na leczenie był na ogół niższy u pacjentów z wykrytymi ADAbs niż u pacjentów bez wykrytych ADAbs (Tabela uzupełniająca 7). ADAbs do ADM wiązały się również z obniżoną skutecznością i utratą odpowiedzi, wraz z wysokim odsetkiem niepowodzeń w leczeniu wtórnym; w niektórych badaniach wykazano, że skojarzenia te były istotne statystycznie (Tablica uzupełniająca 8). W jednym z badań,26 zaprzestanie leczenia ADM było zgłaszane jako bardzo wysokie (83,3%) u pacjentów z ADAbs ( Tabela uzupełniająca 8).
Czas pobierania próbek (przed lub tuż po kolejnym podaniu) znacząco wpływa na wskaźnik wykrywalności. Większość testów nie wykrywa ADAbs w obecności leku; ponieważ stężenie leku jest najniższe tuż przed kolejnym wlewem, jest to optymalny czas na pobranie próbki. Może to być jednym z wyjaśnień dla faktu, że w badaniach RCT stężenie ADAbs jest niższe niż w badaniach obserwacyjnych. Często badano ograniczoną liczbę punktów czasowych i brakowało czasu na zmniejszenie stężenia leku przed pobraniem próbki. Jest jednak również prawdopodobne, że udoskonalone techniki oznaczeń stosowane w badaniach obserwacyjnych, wraz z wyborem pacjentów z utratą odpowiedzi, doprowadziły do wyższego poziomu wykrywalności ADAbs niż w RCT.
Séverine Vermeire & Ann Gils & Paola Accossato & Sadiq Lula & Amy Marren: “Immunogeniczność leków biologicznych w nieswoistych zapaleniach jelit” , Therap Adv Gastroenterol. 2018; 11: 1756283X17750355. Opublikowany online 2018 Jan 21. doi: 10.1177/1756283X17750355 , PMCID: PMC5784568, PMID: 29383030 .
The above jest tylko miejmy nadzieję, poinformowany spekulacja, though, oparty na braku informacji w the badany papier jak przeciwciała mierzyć. Chodzi o to, czy wzięto pod uwagę wszystkie te możliwe wartości: stężenie antygenu, stężenie kompleksu antygen-przeciwciało, wolne przeciwciało i/lub całkowite stężenie przeciwciał.
Reakcja antygen-przeciwciało jest szeroko stosowana w diagnostyce laboratoryjnej, w tym w immunohematologii. Jest to odwracalna reakcja chemiczna:
antygen + przeciwciało ⇄ antygen - kompleks przeciwciał
Siły łączące kompleks antygen-przeciwciało nie są silnymi wiązaniami kowalencyjnymi, lecz słabszymi, odpowiednio nazwanymi “oddziaływaniami słabymi”.
Roberto Reverberi & Lorenzo Reverberi: “Czynniki wpływające na reakcję antygen-przeciwciało” , Blood Transfus. 2007 Oct; 5(4): 227-240. doi: 10.2450/2007.0047-07 PMCID: PMC2581910, PMID: 19204779
Goniąc dziką gęś: Jeszcze bardziej spekulatywna może być myśl, że w tych procesach występuje efekt zbrojenia ciągłego, a nie przerywanego.
Jeden punkt do obserwacji: Infliksymab różni się od innych leków anty-TNF, ponieważ są one zupełnie inne w swoich właściwościach:
Farmakokinetyka symulacji stężenia infliksymabu, etanerceptu i adalimumabu w stanie ustalonym u pacjentów z RZS leczonych każdym lekiem w przedstawionych dawkach i harmonogramach.
Kliniczne następstwa immunogenności antagonistów TNF obejmują nabyte oporności na leki oraz reakcje we wlewie lub w miejscu wstrzyknięcia. Przeciwciała antylekowe mogą tworzyć wielowartościowe kompleksy z lekiem docelowym, prowadząc do szybkiego klirensu i inaktywacji leku. Strategie radzenia sobie z tym problemem obejmują zwiększenie dawki lub dodanie jednoczesnej terapii immunosupresyjnej w celu zmniejszenia tworzenia się przeciwciał. Badania nad immunogennością leków białkowych sugerują, że przeciwciała chimeryczne są na ogół bardziej immunogenne niż przeciwciała humanizowane lub ludzkie. Jednak porównanie potencjału immunogennego leków anty-TNF jest trudne, głównie ze względu na różnice w czułości testów przeznaczonych do wykrywania przeciwciał antylekowych, a także ingerencję w testy samego leku.
Jennifer L. Jones: “Czy wszystkie środki anty-TNF są takie same?”, w: Peter M. Irving et al (Eds): “Clinical Dilemmas in Inflammatory Bowel Disease”, Wiley-Blackwell: Chichester, Hobokem 22011.
