Niski poziom potasu we krwi

Niski poziom potasu jest średnio poniżej 3,5 i jest określany jako hipokaliemia . Objawy i symptomy:

Słabość Zmęczenie Skurcze mięśni Zaparcie

Nieprawidłowe rytmy serca (arytmie) są najbardziej niepokojącym powikłaniem bardzo niskiego poziomu potasu, szczególnie u osób z chorobami serca.

Poważnie niski poziom potasu może prowadzić do śmierci. Ncbi Leki, operacje i dieta mogą być stosowane w leczeniu hipokaliemii. Jednakże. Leki nie zawsze są stosowane do leczenia, chyba że rozważasz suplement potasu. Leczenie zależy również od przyczyny.

Leki

Zazwyczaj doustnie podaje się chlorek potasu, gdy trzeba uzupełnić poziom potasu, jak również u pacjentów z ciągłą utratą potasu (np. tych, którzy stosują tiazydowe środki moczopędne), gdy trzeba go utrzymać. Leki moczopędne obniżające poziom potasu są zazwyczaj stosowane tylko u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, u których występuje istotna hipokaliemia.

Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE), które hamują nerkowe wydalanie potasu, mogą poprawić niektóre z hipokaliemii, które mogą być spowodowane przez tiazyd i diuretyki pętlowe. Jednak inhibitory ACE mogą prowadzić do śmiercionośnej hiperkaliemii u pacjentów z niewydolnością nerek, którzy przyjmują suplementy potasu lub diuretyki oszczędzające potas.

Opieka chirurgiczna

Hipokaliemia jest stanem chorobowym, a nie chirurgicznym.

Zwężenie tętnicy szyjnej Nadnercza Niedrożność jelit powodująca masywne wymioty Zmniejszające się straty potasu Zmniejszające się straty potasu Środki mające na celu rozpoznanie i powstrzymanie trwającej utraty potasu to m.in:

Przerwać stosowanie leków moczopędnych/środków zwiotczających Stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, jeśli wymagana jest terapia moczopędna (np. ciężka niewydolność serca) Leczyć biegunkę lub wymioty Podawać H2-blokery pacjentom otrzymującym odsysanie z żołądka Kontrola hiperglikemii, jeśli występuje glikosuria

Ze względu na ryzyko związane z wymiotami potasu, Złagodzenie przyczyny hipokaliemii może być lepszym rozwiązaniem niż leczenie, zwłaszcza jeśli hipokaliemia jest łagodna, bezobjawowa lub przemijająca i prawdopodobnie ustąpi bez leczenia. Na przykład pacjenci z wymiotami, u których z powodzeniem stosuje się leki przeciwwymiotne, mogą nie wymagać wymiany potasu.

Uzupełnianie potasu Uzupełnianie potasu jest drugim etapem leczenia. Na każdy 1 mEq/L ubytku potasu w surowicy, niedobór potasu wynosi około 200-400 mEq.

Należy jednak pamiętać, że wiele czynników oprócz zapasów potasu w całym organizmie przyczynia się do zwiększenia stężenia potasu w surowicy. W związku z tym obliczenia te mogą albo zawyżać, albo zaniżać rzeczywisty niedobór potasu. Nie należy na przykład zbytnio korygować potasu u pacjentów z okresowym paraliżem hipokalemicznym. Choroba ta jest spowodowana nieprawidłową dystrybucją międzykomórkową, a nie prawdziwym niedoborem.

Pacjenci z łagodną lub umiarkowaną hipokaliemią (poziom potasu 2,5-3,5 mEq/L) są zazwyczaj bezobjawowi; jeśli u tych pacjentów występują jedynie niewielkie objawy, mogą potrzebować jedynie doustnej terapii zastępczej potasu. Jeżeli występują zaburzenia rytmu serca lub istotne objawy, wówczas uzasadnione jest zastosowanie bardziej agresywnej terapii. Leczenie to jest podobne do leczenia ciężkiej hipokaliemii.

Jeśli poziom potasu jest niższy niż 2,5 mEq/L, należy podać potas dożylnie. Należy zachować ścisłą obserwację, prowadzić stały monitoring EKG i sprawdzać seryjny poziom potasu.

Wyższe dawki mogą zwiększyć ryzyko powikłań sercowych. Wiele instytucji posiada politykę ograniczającą maksymalną ilość potasu, która może być podana w ciągu godziny. Przyjęcie do szpitala lub obserwacja na oddziale ratunkowym jest wskazana; terapia zastępcza trwa dłużej niż kilka godzin.

Poziom potasu w surowicy jest trudny do uzupełnienia, jeśli poziom magnezu w surowicy jest również niski. Zwróć uwagę na zastąpienie obu.

Potas w jamie ustnej jest łatwo przyswajalny, a stosunkowo duże dawki można podać bezpiecznie. Podawanie doustne jest ograniczone przez tolerancję pacjenta, ponieważ u niektórych osób występują nudności lub nawet owrzodzenia przewodu pokarmowego z preparatami potasu dojelitowego.

potas dożylny, który jest mniej tolerowany, ponieważ może być bardzo drażniący dla żył, może być podany tylko w stosunkowo małych dawkach, zazwyczaj 10 mEq/h. Pod ścisłym nadzorem kardiologicznym w nagłych przypadkach, aż 40 mEq/h może być podawane przez linię centralną. Potas doustny i pozajelitowy może być bezpiecznie stosowany jednocześnie.

Uwzględnić bieżące ubytki potasu, mierząc objętość i stężenie potasu w ubytku płynów ustrojowych. Jeśli pacjent jest poważnie hipokalemiczny, należy unikać podawania płynów pozajelitowych zawierających glukozę, aby zapobiec przenoszeniu potasu do komórek wywołanego insuliną. Jeśli pacjentka jest kwaśne, skorygować najpierw potas, aby zapobiec zasadowemu przeniesieniu potasu do komórek.

Niski poziom potasu we krwi to stan zwany hypokalemią. Twój lekarz może ewentualnie zalecić ci spożycie potasu.

Artykuł Wikipedia o tym jest dość dobrze udokumentowany.