Czy jest jakaś korzyść w szukaniu diagnozy autyzmu / alergii jako osoba dorosła?

Zaburzenie spektrum autyzmu (ASD) objawia się we wczesnym dzieciństwie i charakteryzuje się jakościowymi nieprawidłowościami w interakcjach społecznych, wyraźnymi zaburzeniami umiejętności komunikacyjnych, oraz ograniczonymi powtarzalnymi zachowaniami, zainteresowaniami i czynnościami (RRBs). Jest ono uważane przede wszystkim za zaburzenie z dzieciństwa; jednak niekoniecznie jest to zaburzenie z dzieciństwa*. Zaburzenia spektrum autystycznego * mogą być i powinny być zdiagnozowane nawet u dorosłych_** , i zawsze istnieją korzyści z ich zdiagnozowania, a nie z ich pominięcia. * The National Autistic Society of the United Kingdom ** deklarują, na swojej oficjalnej stronie internetowej, następujące informacje dotyczące korzyści płynących z formalnej diagnozy dla dorosłych:

Korzyści z diagnozy

Niektórzy ludzie postrzegają formalną diagnozę jako mało przydatną etykietę, ale dla wielu, uzyskanie terminowej i dokładnej oceny i diagnozy może być pomocne, ponieważ:

1. może pomóc Tobie (oraz Twojej rodzinie, partnerowi, pracodawcy, współpracownikom i przyjaciołom) zrozumieć, dlaczego możesz doświadczyć pewnych trudności i co możesz z nimi zrobić.

2. może skorygować wcześniejszą błędną diagnozę (np. schizofrenię) i oznaczać, że wszelkie problemy ze zdrowiem psychicznym mogą być lepiej rozwiązane (jednak postawienie diagnozy autyzmu może być trudne w przypadku poważnych problemów ze zdrowiem psychicznym lub gdy ktoś jest leczony).

3. może pomóc w uzyskaniu dostępu do odpowiednich usług i świadczeń, które pracodawca będzie zobowiązany do dokonania wszelkich niezbędnych, uzasadnionych korekt.

4. to może pomóc kobietom, a także tym z profilem unikania popytu, które nie były wcześniej uznane za autystyczne przez innych, możesz dołączyć do społeczności autystycznej - nie musisz mieć diagnozy, aby dołączyć do naszej społeczności internetowej lub prenumeraty magazynu Asperger United, ale możesz potrzebować diagnozy, aby dołączyć do niektórych grup społecznych.

Twoje pytanie zawiera kilka ważnych informacji, jak opisujesz swój przypadek za pomocą następujących słów:

… ktoś, kto ma dość dobrą pracę i z łatwością radzi sobie z codziennymi zadaniami życiowymi (gotowanie, sprzątanie, podróże itp.), ale nie ma przyjaciół (lub ma ich bardzo mało), bardzo mało życia towarzyskiego, i jest bardzo powściągliwy w angażowaniu się w rozmowy wykraczające poza podstawowe przyjemności i techniczne rozmowy robocze z kolegami …

Osoba opisana powyżej _ ma dość dobrą pracę i łatwo radzi sobie z codziennymi zadaniami życiowymi (gotowanie, sprzątanie, podróże itp.)_ mimo posiadania cech, które mogą prowadzić do rozpoznania spektrum zaburzeń autystycznych. Czy taka osoba w dorosłym życiu powinna szukać formalnej diagnozy? National Autistic Society odpowiedziało już na pytanie:

Dość często zdarza się, że ludzie przechodzą przez życie bez diagnozy autystycznej, czując, że jakoś nie do końca pasują. Wiele osób uczy się radzić sobie z życiem na swój własny sposób, choć może to być ciężka praca. Mogą być małżeństwem lub mieszkać z partnerem, mieć rodziny lub udaną karierę. Inni mogą być bardziej odizolowani i znaleźć w sobie dużo więcej zmagań.

To od Ciebie zależy, czy zdecydujesz się na postawienie diagnozy, a niektóre osoby są szczęśliwe, że mogą pozostać samodiagnozowane. Jedynym sposobem, aby dowiedzieć się na pewno, czy jesteś autystyczny, jest otrzymanie formalnej diagnozy.

_Na podstawie informacji, które omówiliśmy powyżej, zasugeruję, aby osoba zainteresowana szukała formalnej diagnozy, jeśli nie została ona jeszcze zdiagnozowana i otrzymała pomoc, która z pewnością poprawiłaby jakość jej życia w odniesieniu do interakcji społecznych i interpersonalnych. Autyzm u dorosłych jest ważną kwestią związaną ze zdrowiem; w związku z tym **National Institute for Health and Care Excellence (NICE) opublikował swoje wytyczne dotyczące autyzmu u dorosłych: ** Spektrum zaburzeń autystycznych u dorosłych: diagnoza i zarządzanie ** w czerwcu 2012, a ostatnia aktualizacja miała miejsce w sierpniu 2016. National Health Service of the United Kingdom (NHS) stosuje się do wytycznych NICE w celu zapewnienia, że diagnoza i zarządzanie spektrum zaburzeń autystycznych u dorosłych jest prowadzone w sposób regularny i spójny w całym kraju. Co więcej, Wydział Zdrowia wydał również swoje wytyczne ustawowe: ** Wytyczne statutowe dla władz lokalnych i organizacji NHS w celu wsparcia wdrażania Strategii na rzecz Autyzmu Dorosłych ** w marcu 2015 r. w ramach tej misji. _ Zawsze jest pomoc dla ludzi w potrzebie._

Już dwie ładne odpowiedzi, ale obie maszerują w tym samym kierunku. Na zakończenie, oto advocatus diaboli:

Podczas gdy istnienie diagnozy w ogóle wymaga jej zastosowania w odniesieniu do niektórych osób, niektóre z nich mogą rzeczywiście odnieść korzyści z otrzymania takiej diagnozy.

Zaburzenie Aspergera: Przegląd jego diagnozy i leczenia: Mimo, że zaburzenie Aspergera ma wiek przedszkolny, ważne jest, aby dostosować leczenie do wieku pacjenta. Rodzice dzieci z tym schorzeniem stają się na ogół świadomi problemów w rozwoju dziecka w wieku około 30 miesięcy, jednak mogą doświadczać znacznie większych opóźnień i większej frustracji w uzyskaniu potwierdzenia diagnozy od lekarzy. Praktyczne implikacje opóźnionej diagnozy mogą mieć negatywny wpływ na rokowanie w przypadku bardziej sprawnych dzieci z chorobą Aspergera. […] W dorosłych latach pacjenci z chorobą Aspergera mogą odczuwać zwiększony niepokój z powodu stresu związanego z samodzielnością i wymaganiami zawodowymi. Skłonność edukacyjna i behawioralna może być ukierunkowana na strategie rozwiązywania problemów, strategie rozumienia siebie i radzenia sobie z lękiem i innymi współwystępstwami. […] Z konkluzji: Świadomość charakterystycznych cech klinicznych choroby Aspergera i zrozumienie jej historii, epidemiologii i przebiegu może ostatecznie doprowadzić do skuteczniejszej oceny i postępowania z tymi pacjentami. Mimo, że zasadność i przydatność koncepcji diagnostycznej specyficznej dla danego schorzenia firmy Asperger jest daleka od rozwiązania, mamy nadzieję, że niniejszy przegląd pomoże klinicystom w ocenie i postępowaniu z pacjentami z tym zaburzeniem przez całe życie, a następnie poprawi ich długoterminowe rokowania.

Oznacza to, że kryteria diagnozy są dalekie od doskonałości, a ponieważ zostały już prawidłowo odnotowane, te niedokładności znajdują się w spektrum o rosnących trudnościach w ustaleniu prawidłowych kryteriów diagnostycznych na krańcach tego spektrum. Jest to jeszcze bardziej skomplikowane, ponieważ badania koncentrują się głównie na problemach z dzieciństwa i leczeniu. Asperger dla dorosłych jest znacznie mniej badany, a wnioski mogą być zaciemnione poprzez proste przeniesienie wyników z dzieciństwa Asperger'a na dorosłych.

Czy więc naprawdę istnieją “korzyści” z rozpoznania AS jako osoby dorosłej? Na pewno są! Ale korzyści często wiążą się z kosztami. Muszą być one brane pod uwagę w świadomym procesie podejmowania decyzji.

Skreening Adults for Asperger Syndrome Using the AQ: A Preliminary Study of its Diagnostic Validity in Clinical Practice:

With increaseing demands on clinical services to assess for the possibility of Asperger Syndrome, o czym świadczy duża liczba skierowań otrzymywanych obecnie w naszej klinice w Cambridge, ważne jest, aby móc zidentyfikować te osoby, które są najbardziej narażone na występowanie AS. Wierzymy, że nasze wyniki wspierają AQ jako użyteczne narzędzie przesiewowe w praktyce klinicznej. Stanowi on szybką i wiarygodną metodę określenia prawdopodobieństwa, że dana osoba znajdzie się w wyższej części spektrum autystycznego i będzie wymagała dalszej, bardziej szczegółowej oceny. Sugerujemy, że bardziej konserwatywny wynik progowy wynoszący 26 zapewniłby ograniczenie liczby fałszywych wyników ujemnych, a także pozwoliłby uniknąć przypadków “wymykania się z sieci”. Jeśli jednak w badaniach przesiewowych populacji ogólnej stosowano by AQ (a nie wykazano jeszcze przypadku etycznego takiego zastosowania), wyższa wartość graniczna wynosząca 32 prawdopodobnie zminimalizowałaby liczbę wyników fałszywie dodatnich. Podejrzewamy, że jest to spowodowane tym, że w populacji ogólnej może istnieć odsetek osób, które mają wiele cech autystycznych, ale nie wymagają żadnego wsparcia klinicznego (i nie szukają go) z powodu dobrego dopasowania poznawczego między ich stylem lub osobowością a ich rodziną lub kontekstem zawodowym lub społecznym (Baron-Cohen, 2003). W tym sensie to, czy wysoki wynik AQ stanie się niepełnosprawny, może zależeć od czynników środowiskowych (tolerancja ze strony innych ważnych osób, lub bycie cenionym za wkład w pracę, lub miejsce w sieci społecznej, chroniące przed ryzykiem wtórnej depresji), a nie tylko od czynników wewnątrz jednostki. Wrażenie to wymaga systematycznych badań. Istotne jest, że siedemdziesiąt pięć procent pacjentów widzianych w klinice zostało skierowanych przez lekarza rodzinnego. Liczba ta dotyczy wszystkich podejrzanych przypadków skierowanych przez lekarzy pierwszego kontaktu, ponieważ nikt nie został wykluczony jedynie w oparciu o ich punktację AQ. Dlatego też nasze wyniki są istotne również w kontekście opieki podstawowej, gdzie w wyniku rosnącej świadomości na temat spektrum zaburzeń autystycznych prawdopodobnie zwiększy się liczba pacjentów poszukujących oceny. Przed lekarzem pierwszego kontaktu stoi trudne zadanie zadecydowania, do kogo należy skierować pacjenta do dogłębnej oceny. Uważamy, że AQ ułatwi ten proces i jest szczególnie przydatny w przypadku to ustawienie, ponieważ jest to stosunkowo szybkie i łatwe w użyciu urządzenie przesiewowe. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że poprzez diagnozowanie nawet stosunkowo późno można jeszcze wiele zrobić, aby skutecznie zarządzać upośledzeniem społecznym i ułatwić lepszą integrację społeczną.

Wydaje się, że wskazuje to na pewien “trend” widoczny w środowisku klinicznym: rosnącą świadomość istnienia tego “zespołu” lub “sytuacji” lub “stanu”. Nie oznacza to, że jest to modna etykieta, którą można przyczepić do czyjegoś zachowania. Ale niektóre podejścia do diagnostyki psychologicznej lub psychiatrycznej wyraźnie wypadły z mody jakiś czas temu. Ostatnio niewielu kobietom zdiagnozowano histerię i oficjalnie jeszcze mniej osób jest teraz ‘leczonych’ z powodu bycia homoseksualistami.

[ “Jak akord może być dziwny, jeśli wyraża Twoją duszę?”] Niektóre krytyczne refleksje na temat diagnostyki zespołu Aspergers: ](http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/09687590903534254) Niniejszy artykuł kwestionuje sposób, w jaki diagnostyka zespołu Aspergers stała się powszechnie akceptowana i stosowana jako kategoria zasadniczo medyczna. Czyni to w oparciu o socjologiczne i historyczne analizy społeczeństwa, psychiatrii i psychologii, a także pisma użytkowników usług, innych praktyków w dziedzinie spektrum zaburzeń autystycznych oraz własne doświadczenia kliniczne autora. Argumentuje się, że pozorna popularność tego znaku w zachodnim społeczeństwie może mieć tyle samo wspólnego z powszechnymi zmianami społecznymi i kulturowymi w ostatnich dziesięcioleciach, co z rzekomymi deficytami tych, którzy przyciągają diagnozę. Celem jest postawienie pytania, co to może oznaczać dla praktyki opieki zdrowotnej i społecznej w tej dziedzinie oraz zachęcenie do rozwoju teorii i podejść, które są mocniej zakorzenione w świadomości środowiska społecznego, a jednocześnie odzwierciedlają różnorodne doświadczenia i stanowiska osób noszących ten znak.
Wykluczenia Jako niepokojąco elastyczna etykieta diagnostyczna, zespół Aspergers wydaje się być zdolny do rozszerzenia na szeroką gamę osób, które w przeciwnym razie mogłyby mieć niewiele wspólnego, poza ich izolacją, widoczną nieporadnością interpersonalną, niechęć do zmian oraz, w wieku rywalizacji społecznej i zawodowej, zrozumiałą troską ich rodzin. Oczywiście, trzeba przyznać, że dla wielu diagnoza ma swoje zastosowanie. Dla tych, którzy są w stanie wynegocjować obecne systemy opieki zdrowotnej i społecznej, nabycie tego znaku może otworzyć drogę do pomocy finansowej i materialnej, a także do lepszej pomocy osobistej w szkole, na uczelni lub w pracy, a wszystko to może być bardzo potrzebne, a gdy zostanie udostępnione, może uczynić świat danej osoby zupełnie łagodniejszym miejscem. Pewną zaletą może być również zdiagnozowanie zespołu Aspergers, gdzie alternatywą mogą być bardziej pejoratywne etykiety “psychoza” lub “schizofrenia”. A jednak ten rodzaj interwencji i wsparcia może mieć swoją cenę. Kiedyś pomocnicy mogą koncentrować się na przekazywaniu wąskich psychologicznych lub społecznych “rozwiązań” kosztem poszukiwania szerszego zrozumienia społecznych i rodzinnych korzeni problemów jednostki lub próby zakwestionowania konwencjonalnych pomysłów na to, co jest normalne lub naturalne (Molloy i Vasil 2002). Podczas gdy nie istnieje leczenie ukierunkowane konkretnie na zespół Aspergers'a, niepokojące są wskazania dotyczące wysokiego odsetka osób z tej grupy przepisujących leki psychiatryczne. Jest to sytuacja, która nie mo!e być zupełnie niemile widziana przez producentów leków chcących sprzedawać swoje wyroby, a podejrzenie,! e spektrum zaburzeń autystycznych jest szeroko promowane z myślą o przyszłym rozwoju technologii farmaceutycznych, czy po prostu jako sposób na znalezienie rozszerzonego rynku dla obecnie dostępnych produktów, nie jest całkowicie nieprawdopodobne (patrz np. Boyle 2003). Biorąc pod uwagę wątpliwości co do spójności i zasadności diagnozy, pojawia się dokuczliwa myśl, że w wielu, a być może większości przypadków to, o czym mówimy, jest nie tyle wyraźnie rozgraniczonym “zaburzeniem rozwojowym”, co spektrum cech charakteru lub dyspozycji, które słabo pasują do etosu naszego obecnego biznesu i kultury konsumenckiej. Częściej niż się to przyznaje, “problemy” przedstawiane przez syndrom Aspergers mogą leżeć w świecie, który coraz częściej boryka się z akceptacją jakiejkolwiek formy różnicy od normy pojęciowej, chyba że oczywiście taka różnica może być przepakowana jako forma dewiacji, choroby lub trudności rozwojowych, gotowa i czekająca na “zarządzanie” przez zespół samozwańczych ekspertów.
Być może jako pracownicy służby zdrowia, a nawet jako przyjaciele i krewni “osób z zespołem Aspergers” moglibyśmy, jak mówi jeden z użytkowników serwisu, spróbować ogarnąć uczucia wyrażone przez piosenkarkę Joni Mitchell, która podobno powiedziała w obronie jednej ze swoich piosenek “Jak akord może być dziwny, jeśli wyraża Twoją duszę? Taka akceptacja (i zdolność do autentycznego słuchania, która w sposób dorozumiany się z tym wiąże) z pewnością nie stanowiłaby nic w rodzaju kompletnej odpowiedź na trudne i złożone pytania, które zostały tu postawione, ale może to być dobre miejsce na początek.

Podsumowując: jeśli nie jest zepsuty, nie naprawiaj go.

Istnieje wiele powodów, dla których dana osoba może starać się o formalną diagnozę autyzmu lub zespołu Aspergera (Asperger’s Syndrome - AS). Dla niektórych z nich może to do pewnego stopnia zwiększyć samoświadomość w celu ewentualnego wykorzystania swoich mocnych stron i zarządzania obszarami wyzwań. Dla innych, którzy się kwalifikują, dana osoba może szukać diagnozy w celu uzyskania dodatkowych środków wsparcia. Aby kwalifikować się do otrzymywania świadczeń z tytułu niezdolności do pracy w ramach większości programów pomocy finansowej rządu USA, wymagana jest również formalna diagnoza.

Program ubezpieczeniowy Social Security disability wypłaca świadczenia osobom niepełnosprawnym i niektórym członkom ich rodzin, jeśli osoba ta pracowała wystarczająco długo i płaciła podatki Social Security. Program Supplemental Security Income (SSI) wypłaca zasiłki niepełnosprawnym dorosłym i dzieciom, które mają ograniczone dochody i zasoby. Więcej informacji na temat procesu oceny niepełnosprawności w ramach Social Security można znaleźć na stronie: Ocena Niepełnosprawności w ramach Ubezpieczenia Społecznego, 12.00 Zaburzenia Psychiczne - Dorośli ’ oraz Planer Niepełnosprawności: Jak decydujemy o tym, czy jesteś niepełnosprawny ’. Dodatkowo, zgodnie z ustawą Americans with Disabilities Act (ADA) , diagnoza jest konieczna w celu uzyskania racjonalnych usprawnień dla osób poszukujących pracy. Równych Szans Zatrudnienia, zatytułowana Fakty o Amerykanach z Niepełnosprawnością ,‘ zawiera:

Tytuł I Amerykańskiej Ustawy o Niepełnosprawności z 1990 roku zakazuje prywatnym pracodawcom, rządom stanowym i lokalnym, agencjom zatrudnienia i związkom zawodowym dyskryminowania wykwalifikowanych osób niepełnosprawnych w procedurach ubiegania się o pracę, zatrudniania, zwalniania, awansowania, wynagradzania, szkolenia zawodowego i innych zasadach, warunkach i przywilejach zatrudnienia. ADA obejmuje pracodawców zatrudniających 15 lub więcej pracowników, w tym władze państwowe i samorządowe. Dotyczy to również agencji zatrudnienia i organizacji pracowniczych. Standardy ADA w zakresie niedyskryminacji mają również zastosowanie do pracowników sektora federalnego zgodnie z sekcją 501 Ustawy o rehabilitacji, z późniejszymi zmianami, oraz przepisami wykonawczymi do niej.

Ta sama publikacja zawiera również istotne informacje, na które należy zwrócić uwagę w odniesieniu do zapewnienia racjonalnych usprawnień w zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.

Pracodawca na ogół nie musi zapewniać racjonalnych usprawnień, chyba że osoba niepełnosprawna zaprosiła o jedno.

AS jest obecnie powszechnie uważany za jedną z grup schorzeń związanych ze spektrum zaburzeń autystycznych (ASD). The National Institute of Neurological Disorders and Stroke’s Autism Spectrum Disorder Fact Sheet ,’ elaborates,

The term “spectrum” refers to the wide range of symptoms, skills, and levels of disability in functioning that can occur in people with ASD. Niektóre dzieci i osoby dorosłe z ASD są w pełni zdolne do wykonywania wszystkich czynności w życiu codziennym, podczas gdy inne wymagają znacznego wsparcia przy wykonywaniu podstawowych czynności. Podręcznik diagnostyczno-statystyczny dotyczący zaburzeń psychicznych (DSM-5, opublikowany w 2013 r.) ** obejmuje zespół Aspergera** , dziecięce zaburzenia dezintegracyjne i wszechobecne zaburzenia rozwoju, które nie zostały określone inaczej (PDD-NOS) jako część ASD, a nie jako oddzielne zaburzenia. Diagnoza ASD obejmuje ocenę niepełnosprawności intelektualnej i upośledzenia językowego.

Z tego samego powodu opracowano test o nazwie Autism Spectrum Quotient (AQ), stworzony przez Simona Barona-Cohena , profesora psychopatii rozwojowej na Uniwersytecie w Cambridge, w celu zmierzenia stopnia, w jakim osoba dorosła o prawidłowej inteligencji ma cechy autystyczne.

Nasze badania wykazały, że osoby z kliniczną diagnozą mają tendencję do uzyskiwania wyższego wyniku niż 32 z 50 punktów AQ, krewni pierwszego stopnia mają tendencję do uzyskiwania wyższego wyniku niż średnia AQ, mężczyźni w ogólnej populacji mają tendencję do uzyskiwania wyższego wyniku niż kobiety, a naukowcy mają tendencję do uzyskiwania wyższego wyniku AQ niż osoby nie będące naukowcami. Stwierdziliśmy również, że AQ wykazuje dziedziczność (z badań bliźniaczych) i stabilność międzykulturową oraz że przewiduje diagnozę kliniczną.

Co więcej, Centrum Badań nad Autyzmem również uznaje, że w najlepszym przypadku AQ jest

…instrumentem przesiewowym - sam w sobie nie jest diagnostyczny.

Artykuł zatytułowany Screening Adults for Asperger Syndrome Using the AQ: A Preliminary Study of its Diagnostic Validity in Clinical Practice , ocenia AQ pod kątem jego potencjału jako kwestionariusza przesiewowego w praktyce klinicznej przy stu kolejnych skierowaniach do kliniki diagnostycznej dla osób dorosłych podejrzanych o występowanie AS lub autyzmu o wysokiej aktywności (AS/HFA).

Uważamy, że nasze wyniki wspierają AQ jako użyteczny instrument przesiewowy w praktyce klinicznej. Stanowi on szybką i wiarygodną metodę określenia prawdopodobieństwa, że dana osoba znajdzie się w grupie osób o podwyższonym stopniu sprawności fizycznej. Spektrum autystyczne i wymagające dalszej, bardziej szczegółowej oceny.

Jednakże, może istnieć pewien procent osób, które potencjalnie posiadają wiele cech autystycznych, ale nie wymagają żadnego wsparcia klinicznego i w związku z tym nie szukają diagnozy…

…ze względu na dobre dopasowanie poznawcze pomiędzy ich stylem lub osobowością, a ich rodziną lub kontekstem zawodowym lub społecznym. W tym sensie czy wysoki wynik AQ staje się niepełnosprawnością może zależeć od czynników środowiskowych (tolerancja ze strony innych osób lub bycie docenianym za wkład w pracę, lub miejsce w sieci społecznej, chroniące przed ryzykiem wtórnej depresji), a nie tylko od czynników wewnątrz jednostki.

Coraz więcej jest też dowodów na to, że diagnozując nawet stosunkowo późno

…wiele można jeszcze zrobić, aby skutecznie zarządzać niepełnosprawnością społeczną i ułatwić lepszą integrację społeczną.

Podsumowując, wyniki tego samego badania wskazują, że test AQ

…ma dobrą ważność dyskryminacyjną i dobre właściwości przesiewowe przy wartości progowej 26.

W miejsce dostarczonych informacji, artykuł Asperger/Autism Network (AANE) zatytułowany Asperger/Autism Spectrum Diagnosis in Adults ,‘ zaleca jednostkom

Pamiętaj, że diagnoza Asperger/Autism Spectrum nie jest absolutną i stałą kategorią cech i właściwości. Każda osoba z tym profilem wygląda inaczej i dlatego granice wokół tej charakterystyki mogą być trudne do zdefiniowania.

Podczas gdy większość osób z ZZSK może być dotknięta pewnymi wspólnymi cechami, intensywność każdej z nich leży w widmie. Dlatego też stopień, w jakim AS kształtuje życie i doświadczenia danej osoby, może się znacznie różnić w zależności od osoby. W związku z tym bardzo wskazane jest, aby dana osoba skonsultowała się ze swoim lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej lub wykwalifikowanym specjalistą w celu dokonania dokładnej oceny, przetestowania, postawienia diagnozy i w razie potrzeby leczenia.